تاریخچه :
هنرهای رزمی نین جوتسو (نینجا) نین جوتسو در لغت به معنای هنر پنهانی است که شیوه ای به وجود آمده برای دفاع از خویشتن و رسیدن به مهارتهای ویژه رزمی برای غلبه بر دشمن در مورد تاریخچه این سبک رزمی باید گفت: در قرن ششم میلادی مذهب بودیسم وارد کشورژاپن شد و موجب بوجود آمدن چالش بین دو مذهب بودیسم و«شینوئیسم» شد که مذهب ملی آن دوران بود طرفداران مذهب بودیسم به روایتی همان پیشینیان نینجا بودند آنها دراوایل قرن هفتم برای فرار از شکنجه مذهبیون به جنگلها و کوهها سوزوکا رفتند و با مابوشی نام گرفتند مبدأنینجاها دو سرزمین کوگا و ایگا بوده با معروفترین خانواده های نینجا «هاتوری،فوجی بایاشی موموچی» است ؛ دوره کاماکورا یک دوره طلایی برای آنها بوده همچنین یکی از دشمنان قسم خورده نینجاها «ادانابوناگا» بوده است متولیانی که برای ترویج این رشته تلاش کرده اند :
«ماتامیتونودا،تاکاماتسو،ماساکی هاتسومی ،اتیسون هیرز،شوتوتانه مورا،برایان مک کارتی و…است نین جوتسوقدمت 800 ساله ریشه درتاریخ دارد . هرگز نمی تواند تنها با جابجایی تکیه از نام آن هنرهای رزمی نین جوتسو را برای تنها فروختن به مردم معرفی کرد. جهت کسب اطلاعات بیشتر میتوانید از کتاب نین جوتسو هنرنامرئی شدن و نین جوتسو در ایران تالیف کانچو فرجی استفاده کنید.
تاریخچه نینجوتسوی جهان:
تقریبا در قرن ششم میلادی (بودیسم) وارد ژاپن شد و منجر به درگیری بین کسانیکه می خواستند بودیسم را بصورت یک مذهب رسمی درآورند و کسانیکه از (شینتوایسم) بعنوان مذهب ملی طرفداری می کردند شد. بر طبق شواهد موجود پیشینیان نینجاهای ژاپنی از طرفداران بودیسم بودند و به همین دلیل یاغی نام گرفتند، آنها در اوایل قرن هفتم برای فرار از شکنجه مذهبیون و کشته شدن توسط نیروهای سلطنتی به کوهستانهای نزدیک کیوتو رفتند و بعدها (یامابوشی یا زاهدان کوهستان) نام گرفتند آنها فلسفه عارفانه خود را بر پایه واقع بینی عملی پایه گذاری کردند و برای حمایت از خود دانش و تمرین هنرهای رزمی و استراتژی نظامی را با ترس روانی و قدرتهای اسرارآمیز ترکیب کردند تا بتوانند با نیروهای نظامی کم خود در دل دشمنان ترس ایجاد کنند.
یکی از رهبران یامابوشی ها تلاش کرد که بین پیروان بودیسم و طرفداران شینتوایسم صلح ایجاد نماید که نتیجه آن سرازیر شدن جنگجویان دولتی برای سرکوبی یاموبوشی ها شد. البته این عمل نیروهای دولتی باعث شد تا یامابوشی ها یا نینجاها به تکمیل فنون رزمی و جنگی خود که بوسیله آن در برابر دشمنان مقاومت می کردند بپردازند. در سال 1192 با شروع دوران فئودال ژاپن تعدادی از طوایف فامیلی نینجاها منشعب شدند و به چریکهای حرفه ای و نیروهای سری تبدیل شدند که به استخدام اربابان ایـالات مختلف (دایمیوها) در می آمدند. در بین سالهای 1192 و 1333 بعد از میلاد تعداد مکتبهای نینجا به 25 مکتب با تکنیک های خاص خود رسید. در اکثر این سالها دو ایالت (کوگا و ایگا) در ژاپن توسط نینجاها اداره می شد.
خانواده های (هاتوری، موموچی، و فوجی بایاشی) از معروف ترین خانواده های نینجا بودند. از تحقیقات بدست آمده عقیده بر این است که هنر رزمی نینجوتسو ریشه در قلب تاریخ کهن چین و ژاپن دارد، عقاید و نظرات فراوانی از شروع و گسترده شدن این هنر رزمی درجهان وجود دارد. هنر رزمی نینجوتسو با قدمت 800 ساله ریشه در تاریخ دارد و در حقیقت هنری است که مسئولیت پذیری را می طلبد. یک هنرجوی نینجوتسو برای پیروز شدن نیازمند اصول اولیه است که از جمله برخورداری از روحی قوی، قلبی آزاد، هوشی سرشار، روحیه مبارزه طلبی و شرایط روحی عالی و تمرکز حواس میباشد . نینجاها یک سیستم و نظم خاص و دقیقی داشتند که توسط یک رهبر که به آن (جونین) می گفتند اداره می شد و به کسانی که به نینجاها ماموریت می دادند (چونین) می گفتند. به طبقات پائین تر که ماموریت انجام می دادند (جینین) می گفتند . جینین ها در واقع هیچگاه دستورات را بطور مستقیم از جونین دریافت نمی کردند بلکه چونین ها بعنوان واسطه بین جونین و جینین ها عمل می کردند و دستورات و پیامهای جونین را به جینین ها می رساندند.
جینین ها برای انجام ماموریت با طرز استفاده اغلب سلاحهای زمان خود آشنائی کامل داشتند و روانشناسی جامعه را بخوبی می دانستند و با همدیگر از طریق رمز ارتباط داشتند. اگر احیانا یک نینجا به دام می افتاد و اسیر می شد (که بسیار کم رخ می داد) مردم او را زجر فراوان می دادند تا بتوانند اسرار آنها را بدست آورند. بعضی از خانواده های نینجا به دلیل جنگ داخلی (دایموها) به قدرت و نفوذ رسیدند و اغلب در مناطق ایگا و کوگا در شرق دریاچه بیواء اقامت گزیدند (ادا نبون اگا) که می خواست تمامی نیروهای نظامی ژاپن را متحد نماید در سال 1581 ارتشی متشکل از 46 هزار نفر را به جنگ نینجاها که 4 هزار نفر بودند، فرستاد.
در این نبرد نابرابر اغلب نینجاها کشته و یا اسیر شدند و آن تعداد که توانستند، به کوه ها فرار کرده و با مردم کوهستان به تکمیل فنون مخصوص خود و هر چه کاربردی تر کردن آن پرداختند و هنرهای رزم خود را از پدر به پسر منتقل کردند.
سوک ماساکی هاتسومی:
متخصص استخوان و سی وچهارمین استاد بزرگ از خاندان تاگاکور نینجا است او رهبری 9 بوجین کان دوجو را در ژاپن به عهده دارد از جمله «مدرسه9 خدای شیطان ،خدای جنگجو،تالار روح مرد جنگی »نام برد ؛لقب اوسوک و جنگجوی بزرگ است که توسط تاکاماتسو به او داده شده؛دکتر هاتسومی میگوید:«در مقایسه جودووکاراته،نین جوتسو عقاید تعصب انگیزی ندارد نین جوتسوهنر کامل و آزاد است که مسئولیت پذیری را می طلبد .یک هنر جوی نین جوتسو برای پیروز شدن ،نیازمند روحی قوی و قلبی آزاد است ؛استاد تاکاماتسوشیثو نیز میگوید :«زندگی تغییر است »و ما در نین جوتسو،تحول را یک اصل می دانیم تحولی که هنر را به کمال می رساند .
سوک هاتسومی هر ساله برای پیشرفت و کاربد بیشتر هنر نین جوتسو مراسمها متعددی رابرنامه ریزی می کنند از جمله مراسمهای شی دوشی کای که اکثریت شرکت کنندگان آن خارجیان می باشند. این مطلب از کتاب خود استاد هاتسومی توسط کانچو فرجی ترجمه شده است که بصورت مختصر در این قسمت آ»ده است به منظور استفاده کسانی که دانش نینجوتسو هستند و بر اساس تجربیات شخصی خودم به عنوان سی و چهارمین استاد هنر (رزمی) توگاکیور – ریو نینجا (Togakure ryuninja)،به رشته تحریر درآورده ام.
من این عنوان سوک (Soke) یا رئیس خانواده را از (توشیت سوگو تا کاما تسو (Toshisugu Takamatsu) سی و سومین استاد این رشته به ارث برده ام. معلم من نوه (شین ریوکن ماسامی تسوتو (Shin ryuken Masami tsutodo) سی و دومین سوک (توگاکیور ریو) بود. ما پشتوانه ای از 8 قرن تاریخ و سنت را دارا می باشیم که به موسس این سیستم دامی سوکی نیشینا (Daisuke Nishina) از اهالی دهکده (توگاکیور) باز میگردد. پس از شکست از سپاهیان هایک (Heike) ، دای سوگ از زادگاهش در ناگانو متواری شد و در منطقه دور افتاده ایگا (Iga0 سکونت گزید. در آنجا او نام دای سوک توگاکیو را برگزید و بعدها اعتبار تاسیس سیستم (توگاکیور ریو) ی نینجوتسو، به او اختصاص یافت. شجره اساتید این سبک به شرح ذیل می باشد:
1- دایسو که توگاکوره 2- شیما کوسانتا میناموتونو کانسادا 3- گورو توگاکوره 4- کوسانتا توگاکوره 5- کیسانتا کوگا 6- توموهارو کانکو 7- ریوههو توگاکور 8- گاکون توگاکوره 9- کوسکی کیدو 10- تنریو ایگا 11- ریهی یوئنو (Ueno) 12- سنری یوئنو 13- مانجیرو یوئنو 14- سابورو ایزوکا 15- گورو ساوادا 16- ایپی اوزارو 17- هاچیرو کیماتا 18- هیزائمون کاتائوکا 19- یوگنتا موری 20- گوبی تودا 21- سیئون کوبه 22- کوبی موموچی 23- تنزن تباری 24- سیریو نوبوتسونا تودا 25- فودو نوبوچیکا تودا 26- کانگورو نوبویاسوتودا 27- ایسابو رونوبوماسا تودا 28- شینبی ماساچیکا تودا 29- شینگورو ماسایوشی تودا 30- دایگورو چیکاهیده تودا 31- دایسابورو چیکاشیگه تودا 32- شینریوکن ماسامیتسو تودا 33- توشیتسو گو تاکاماتسو 34- ماساکی هاتسومی
در حالیکه برخی اعتقاد دارند که اسرار نینجوتسو بتدریج و با رشد توکوگاوا شوگارنیت (Tokugava shogunate) در طول قرن هفدهم از میان رفته است و یا در زیر آوارهای جنگ جهانی دوم مدفون گردیده، استاد من می دانست که حقایق و رموز هنر شنوبی همواره زنده خواهند ماند. ارزش و اهمیت خرد و حکمت معلم من و معلمین و اساتید آنها را می توان در تلاش و کوشش (توشیت سوگو تاکاماتسو) Toshitsugu Atakamatsu-s فقید در ارائه عصاره و ماهیت واقعی نینجوتسو، مشاهده نمود.
جوهره اصلی کلیه هنرهای رزمی و استراتژی های نظامی در واقع حفاظت از خود و پیشگیری از خطر می باشد. نینجوتسو چکیده ای است از کلیه ایده ها و مفاهیم عینی حفاظت از خود که از طریق تمرینات رزمی میسر میگردد.
برای دانلود لغتنامه نینجاها اینجا کلیلک کنید .
برچسب:
،
ادامه مطلب
امتیاز دهید:
رتبه از پنج:
0
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۰ساعت:
۰۶:۳۸:۰۳ توسط:رزم موضوع:
نظرات (0)
نام سبک: جوجیتسوی برزیلی
جوجیتسوی (Jiu-jitsu) برزیلی در حقیقت سبک پیشرفته جوجیتسوی ژاپنی محسوب می شود. این سبک از هنرهای رزمی، در واقع روش مبارزه به روی زمین می باشد و هدف مبارزه اجتناب از دریافت ضربات لگد یا مشت مهاجم است در حالیکه سعی می کند تا حریف خود را به نوعی در اختیار بگیرد. اگر مبارز بتواند، حریف خود را احاطه کرده و او را در چنگال بگیرد، ضربات فرد مهاجم کارساز نخواهد بود. فایترهای برزیلی معمولاً سعی می کنند تا حریف خود را به زمین پرتاب کنند زیرا در این حالت راحت تر می توانند، ضربات لگد و مشت او را کنترل کنند. در این مواقع از آنجا که مهاجم، دیگر نمی تواند از فنون پرتابی و از حرکت دستانش استفاده کند، ناامید شده و تسلیم می گردد. با در نظر گرفتن این نکته که نود و پنج درصد از مبارزات رزمی سرانجام به زمین ختم می شوند، یک فایتر تعلیم دیده و ماهر برزیلی که فنون جوجیتسو را با تکنیک های سنتی خود در آمیخته است خیلی راحت می تواند حریف خود را شکست دهد. از آنجا که انجام حرکات دفاعی در حالت خوابیده و به روی زمین نیروی بیشتری را می طلبد، انجام فنون مبارزه جوجیتسوی برزیلی این مزیت را دارا است که شخص می تواند حریفان قدرتمند تر و سنگین وزن تر را به راحتی با شکست بدرقه کند. فایترهای برزیلی معمولاً از نیرو و قدرت حریفان خود علیه خودشان استفاده می کنند. کلید این موفقیت، توازن و تعادلی است که این فایترها از آن بهره مند هستند. این سبک هنرهای رزمی در اوایل دهه 1900 توسط شخصی به نام هلیو گراتیسه (Helio Gracie) پایه گذاری گردید. وی به تمام فنون هنرهای رزمی مسلط بود و بدون توجه به مواردی همچون، اندازه، وزن و یا قطر ماهیچه حریفانش با آنها به مبارزه می پرداخت و آنها را با شکست بدرقه می کرد. این روش مبارزه که به نبرد باز شهرت داشت توسط افراد خانواده و سپس شاگردانش ادامه یافت و امروزه یکی از نوادگانش به نام ریکسون گراتیسه، تکنیکی ترین مبارز این سبک محسوب می شود و با داشتن رکورد چهارصد پیروزی پشت سر هم و بدون حتی یک باخت بهترین فاتیر جوجیتسوی برزیلی دنیا است.
www.yinyang.coo.ir
برچسب:
،
ادامه مطلب
امتیاز دهید:
رتبه از پنج:
0
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۰ساعت:
۰۶:۳۸:۰۰ توسط:رزم موضوع:
نظرات (0)
نام سبک: جودو
بنیانگذار: دکتر جیگورو کانو
کلمه جودو را به عبادت (سبک ملایم) ترجمه کرده اند جودو یک هنر رزمی است که در آن حریفان بدون داشتن اسلحه با یکدیگر مبارزه می کنند و امروز هم به عنوان یک ورزش پرطرفدار در جهان شهرت پیدا کرده است. قوانین این ورزش، ترکیبی از قوانین دیگر هنرهای رزمی است: هدف از این سبک، انداختن حریف به روی زمین با فشار آوردن به مفصل های بازو یا گردن و کنترل او می باشد. تکنیک های موجود در این سبک بیشتر به رفع حملات رقیب منتهی می شود و مقابله مستقیم با دشمن کمتر مورد توجه قرار می گیرد. برای انجام فنون این ورزش، در ابتدا باید خونسرد و متکی به نفس بود. لباس هایی که برای این ورزش مورد استفاده قرار می گیرند، به جودوجی (Judoji) شهرت دارند و عبارتند از یک ژاکت گشاد و راحت و شلوارهای سفید و کلفت که ورزشکار در آنها احساس راحتی می کند. کمربندهای سفید در ورزشکارانی که تازه کار هستند و کمربندهای سیاه در ورزشکاران با تجربه تر و حرفه ای تر استفاده می شوند، ورزشکارانی که هم در میانه راه قرار دارند از کمربندهایی با رنگ های مختلف استفاده می کنند. جودو در سال 1882 توسط دکتر جیگورو کانو (jigoro kano) پایه گذاری گردید. او این هنر رزمی را از شیوه های مبارزه jujitsu که در آنها تبحر کامل داشت الهام گرفته بود. در این زمان، در کشور ژاپن تغییرات بسیاری به واسطه نفوذ تاثیرات غربی رخ داده بود که به عنوان مثال می توان از سقوط امپراطوری شوگان و ظهور سلطنت (meiji) نام برد. یکی از عواقب یک چنین تغییری، از بین نرفتن سبک مبارزه ای گروهی به نام سامورایی ها یا همان بوجی ها بود. به واسطه چنین تحولی، استیل های jujitsu نیز یک به یک جای خود را به سبک های دیگری دادند. در چنین حالتی، کانو و دیگران تلاش کردند تا چهره فیزیکی هنرهای رزمی را به حالتی با روحیه و هیجان بیشتر تغییر دهند. کانو، آموزش جودو را به راهی برای دستیابی به شخصیتی بهتر و انسانی تر و روحیه ای قویتر و شادابتر تبدیل نمود. او جودو را راهنمایی برای رسیدن به یک زندگی متعالی از همه جهات و به دست آوردن یک هارمونی مناسب برای نیل به اهداف بزرگ می دانست. این شمار همیشگی جودو است: »بیشترین تأثیر با کمترین تلاش برای رفاه و آرامش متقابل برای همه مردم دنیا.
هنر رزمی جودو که بر خاسته از ژاپن است جزء هنر های رزمی مثل کاراته ، تکواندو و کونگ فو می باشد با این وجود بسیار متفاوت از سایر هنرهای رزمی می باشد چرا که در آن مشت زدن و لگد زدن ممنوع است .
جودو هنری رزمی است که اساسا گلاویز شدن در آن زیاد بوده و هدف آن زمین زدن ، گیر انداختن ، مهار کردن و حتی از کار انداختن بازوان حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . تاکید اصلی جودو روی توانایی به کار بردن نیروی حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . جودو تنها یک مبارزه فیزیکی نمی باشد بلکه یک مبارزه فکری نیز هست بدین گونه که یک جودو کار موفق باید قادر باشد حرکات حریف را از قبل پیش بینی کرده و با عکس العمل خود پاسخ مناسبی به آن بدهد .
اندازه اصلی تصویر 417×315 پیکسل است
بسیاری از افراد جودو را از سنین خردسالی و در سنین 5 یا 6 سالگی شروع می کنند و برخی این هنر را تا سنین بالا و در حدود سنین 60 یا 70 سالگی ادامه می دهند . جودو باعث بهبود سطح آمادگی عمومی بدن همراه با افزایش قدرت بدنی می شود . در برخی افراد جودو باعث به وجود آمدن حس اعتماد به نفس ، نظمی درونی و خویشتن داری می شود که همگی آنها مهارت های لازم در زندگی می باشند . پدر و مادر ها اغلب این ورزش را دوست دارند چرا که این ورزش به کودکان آنها انضباط و احترام می آموزد . این ورزش علاوه بر اینکه باعث حفظ آمادگی و آراستگی هنر آموزش می شود مهارت های دفاع انفرادی خارق العاده ای را نیز به همراه دارد .
مسابقات جودو برای کسانیکه مایل به مبارزه هستند هر هفته در سطح محلی ، منطقه ای ، کشوری و بین المللی برگزار می شود . جودو ، ورزشی است که تغییرات در آن وجود ندارد یعنی اینکه تمرینات و مبارزه به این ورزش در همه نقاط دنیا به یک طریق صورت می گیرد .
جودو اولین هنر رزمی بود که به دلیل شهرت جهانی آن برای اولین بار در المپیک توکیو در سال 1964 وارد بازیهای المپیک شد . در حال حاضر در حدود 175 کشور در این رقابت ورزشی حضور دارند و این امر باعث شده تا این ورزش در بازیهای المپیک تبدیل به دومین ورزش جنجال بر انگیز شود .
تاریخچه جودو
منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو می باشد . لغت جوجیتسو در قرن 16 میلادی در ژاپن به وجود آمد . این کلمه به همه هنرهای رزمی که با دست خالی انجام می گرفت اطلاق می شد . جودو قبل از آنکه در المپیک سال 1964 به عنوان یک رشته ورزشی پذیرفته شود سیستمی از دفاع شخصی بود که توسط جیگوروکانو بنیانگذاری شده بود .
جودو ریشه در هنرهای رزمی سامورایی دارد که با دست خالی مبارزه می کردند و بر اساس دست به یقه شدن می باشد .
در ژاپن اسم های زیادی برای هنرهای رزمی که بدون وسیله و با دست خالی انجام می گیرد وجود دارد . از میان آنها می توان به توریتی ، واتسو ، یاوارا ، گوگوسوگو ، تایوتسو و کمپو اشاره کرد .
در سال 1882 استاد جوانی به نام جیگوروکانو باشگاهی را برای آموزش هنر رزمی خود به وجود آورد . وی نام این باشگاه ( یا مدرسه ) را باشگاه کودوکان و نام هنر رزمی خود را جودو نامید . همانگونه که جوجیتسو به معنای هنر ملایمت است جودو نیز به معنای روش ملایمت می باشد . آقای کانو می خواست با انتخاب این کلمه نه تنها به شاگردانش هنرهای رزمی عالی را نیز بیاموزد .
هدف ورزش جودو پرتاب کردن ، گیر انداختن ، خفه کردن و قفل مفصل حریف به منظور تسلیم کردن وی می باشد . در این ورزش ضربه مشت و لگد وجود ندارد و همین باعث تمایز این ورزش با بسیاری دیگر از هنرهای رزمی شده است . حتی زمانی که فرد جودو را به عنوان دفاع شخصی فرا می گیرد چگونگی دفع مشت ها ، لگد ها و سلاح ها را با پرتاب کردن ، خفه کردن و قفل های مفاصل می آموزد . این ورزش اگر به درستی تعلیم داده شود یکی از بهترین روش های دفاع شخصی می باشد .
بزرگترین ارزش جودو در تاکید آن روی ملایمت و اعتدال به عنوان یک روش است .
جودو به شخص می آموزد که از درگیری پرهیز کند و به دنبال معتدل ترین راه حل برای همه درگیری ها باشد .
اندازه اصلی تصویر 297×416 پیکسل است
مزایای جودو
اولین مزیت جودو ایجاد آمادگی جسمانی فوق العاده در فرد است . از این طریق فرد می تواند هم انعطاف پذیری و هم قدرت بدنی خود را بالا ببرد . تمرین فنون مربوط به جودو باعث می شود بدن قوی تر شده و مقاومت دستگاه های قلبی _ عروقی بیشتر گردد .
هنر آموزان جودو می توانند قدرت تمرکز خود را بالا برده و دارای حافظه قوی شوند . این قابلیت ها نه تنها در تمرین جودو تاثیر دارند بلکه در تحصیل و در شغل افراد نیز تاثیر مثبت دارند . هنر آموزان از طریق تعلیم ذهنی جودو یاد می گیرند چگونه در زیر فشار های زندگی آرامش خود را حفظ کنند . این توانایی در همه چیز از رانندگی گرفته تا امتحان و از کسب درآمد گرفته تا ارتقاء سطح زندگی و غیره تاثیر مثبت دارند .
سیستم رده بندی کمربند ها
استاد کانو (بنیانگذار جودو) برای مدرنیزه کردن باشگاه خود سیستم رده بندی کمربند ها را به وجود آورد . وی این درجه ها را به دو سطح تقسیم کرد : سطح کیو و سطح دان .
کیو معمولا به معنای کلاس است و اشاره به آموزش مقدماتی یا تدارکاتی دارد . افرادی که در سطح کیو هستند به مودانشا معروف هستند یعنی "افراد بدون درجه" . دان به معنای درجه یا رتبه است و درجه های آموزش را نسبت به آن می سنجند . استاد کانو با توجه به وجود 12 پایه در باشگاه ها 12 درجه را برای کمربند ها به وجود آورد . وی هرگز بالاتر از دان 10 را به کسی اعطاء نکرد . از این رو درجه دهم بالاترین درجه ای است که در جودو اعطاء می شود . افرادی که در سطح دان هستند به یودانشا معروف هستند یعنی "افراد دادای درجه" .
زمانی که جودو برای اولین بار به ایالات متحده آمد و شهرت جهانی یافت گرفتن کمربند مشکی تبدیل به یک هدف آرمانی شد . و این بدان علت بود که برای بسیاری کمربند مشکی به معنای استاد مطلق در مبارزه بود . بسیاری بر این باور بودند که کسی دارای کمربند مشکی است شکست ناپذیر است . هر چند ژاپنی ها این گونه فکر نمی کردند .
کمربند مشکی نمادی از دانش یادگیری و همانند دیپلم است . واژه شودان که اولین درجه کمربند مشکی است به معنای "فرد مبتدی" می باشد . از این رو فردی که کمربند مشکی را گرفته در حقیقت به اندازه کافی تعلیم دیده است تا به عنوان هنر جوی جدی و مصمم محسوب شود . هدف از آموزش در هنر رزمی جودو تعلیم و توسعه مقررات جهت شرکت در تمرینات روزانه جودو است .
کمربند مشکی نمادی از سخت کوشی و انظباط است . شخصی که دارای کمربند مشکی است باید همانند یک جودو کار واقعی رفتار کند یعنی دارای شخصیتی معتدل بوده و با دیگران در صلح و صفا زندگی کند . کمربند مشکی همچنین سنبلی از رشد کامل فرد از طریق جودو می باشد .
توضیحات بیشتر در
رده بندی کمربند ها در جودو
استاد کانو (بنیانگذار جودو) برای مدرنیزه کردن باشگاه خود سیستم رده بندی کمربند ها را به وجود آورد . وی این درجه ها را به دو سطح تقسیم کرد : سطح کیو و سطح دان .
کیو معمولا به معنای کلاس است و اشاره به آموزش مقدماتی یا تدارکاتی دارد . افرادی که در سطح کیو هستند به مودانشا معروف هستند یعنی "افراد بدون درجه" . دان به معنای درجه یا رتبه است و درجه های آموزش را نسبت به آن می سنجند . استاد کانو با توجه به وجود 12 پایه در باشگاه ها 12 درجه را برای کمربند ها به وجود آورد . وی هرگز بالاتر از دان 10 را به کسی اعطاء نکرد . از این رو درجه دهم بالاترین درجه ای است که در جودو اعطاء می شود . افرادی که در سطح دان هستند به یودانشا معروف هستند یعنی "افراد دادای درجه" .
زمانی که جودو برای اولین بار به ایالات متحده آمد و شهرت جهانی یافت گرفتن کمربند مشکی تبدیل به یک هدف آرمانی شد . و این بدان علت بود که برای بسیاری کمربند مشکی به معنای استاد مطلق در مبارزه بود . بسیاری بر این باور بودند که کسی دارای کمربند مشکی است شکست ناپذیر است . هر چند ژاپنی ها این گونه فکر نمی کردند .
کمربند مشکی نمادی از دانش یادگیری و همانند دیپلم است . واژه شودان که اولین درجه کمربند مشکی است به معنای "فرد مبتدی" می باشد . از این رو فردی که کمربند مشکی را گرفته در حقیقت به اندازه کافی تعلیم دیده است تا به عنوان هنر جوی جدی و مصمم محسوب شود . هدف از آموزش در هنر رزمی جودو تعلیم و توسعه مقررات جهت شرکت در تمرینات روزانه جودو است .
کمربند مشکی نمادی از سخت کوشی و انظباط است . شخصی که دارای کمربند مشکی است باید همانند یک جودو کار واقعی رفتار کند یعنی دارای شخصیتی معتدل بوده و با دیگران در صلح و صفا زندگی کند . کمربند مشکی همچنین سنبلی از رشد کامل فرد از طریق جودو می باشد .
تقسیم بندی سطح کیو به وسیله کمربند سفید و تقسیم بندی های دان به وسیله کمربند مشکی صورت می گیرد . استاد کانو برای سطح بالای کیو کمربند قهوه ای و برای رتبه های استادی قرمز و سفید را به وجود آورد و در نهایت کمربند قرمز یکدست را برای رده های استاد بزرگ به وجود آورد .
در کشور های مختلف سایر رنگ ها نیز به سطح کیو اضافه شده است . مبتدیان با کمربند سفید شروع به کار می کنند اما در برخی از باشگاه های جودو از کمربند های زرد ، سبز ، ارغوانی ، آبی یا سایر رنگ ها برای سایر سطوح کیو نیز استفاده می شود . جودو کاران در پنج دان اول معمولا از کمربند مشکی استفاده می کنند و از دان ششم تا هشتم از کمربند با قسمتی سفید و قسمتی قرمز استفاده می کنند و در نهایت آنهایی که به رتبه نهم و دهم دان رسیده اند از کمربند قرمز استفاده می کنند . افرادی که پنجمین دان مشکی یا بالاتر از آن را گرفته اند به کودانشا معروف هستند .
جدول تقسیم بندی کمربند ها در جودو
کمربند
سطح
اسم
سفید
کلاس ششم کیو
روکیو
سفید
کلاس پنجم کیو
گوکیو
سفید
کلاس چهارم کیو
یون کیو
قهوه ای
کلاس سوم کیو
سان کیو
قهوه ای
کلاس دوم کیو
نی کیو
قهوه ای
کلاس اول کیو
آی کیو
مشکی
کلاس اول دان
شودان
مشکی
کلاس دوم دان
نی دان
مشکی
کلاس سوم دان
سان دان
مشکی
کلاس چهارم دان
یودان
مشکی
کلاس پنجم دان
گودان
قرمز و سفید یا مشکی
کلاس ششم دان
روکیودان
قرمز و سفید یا مشکی
کلاس هفتم دان
شی چی دان
قرمز و سفید یا مشکی
کلاس هشتم دان
هاچی دان
قرمز و سفید یا مشکی
کلاس نهم دان
کودان
قرمز و سفید یا مشکی
کلاس دهم دان
جودان
وسایل مورد نیاز در جودو
ضروری ترین وسیله برای آموزش جودو تشک جودو می باشد . تشک جودو باید به اندازه کافی ضخیم باشد تا در موقع پرت شدن حریف صدمه ای به وی نرسد . همه فنون جودو را می توان روی تشک انجام داد توجه داشته باشید که هرگز با کفش روی تشک جودو نروید زیرا ممکن است نوک کفش شما بلوک های کوچک تشک را از جا بکند و یا چیزهای دیگر از کف کفش شما به تشک بچسبد در نتیجه پا یا بدن افرادی که روی تشک تمرین می کنند را مجروح سازد .
وسیله دیگری که برای آموزش جودو لازم است جودوگی یا همان لباس جودو است . انواع مختلفی از این لباس ها مورد استفاده قرار می گیرند لباس جودو باید به اندازه کافی ضخیم باشد تا در موقع کشیده شدن پاره نشود . نام ژاکت جودو اوواگی و نام شلوار جودو زوبون است .
جودو کار باید طرف چپ لباس را روی طرف راست آن گذاشته و با کمربند ( ابی ) آن ار محکم کند همان گونه که قبلا گفته شد رنگ کمربند نشان دهنده رتبه جودو کار است . کمربند باید محکم باشد و به آسانی پاره نشود .
همچنین یک ترازوی ماشینی (یا یک باسکول ) در باشگاه جودو مدرن لازم است . هر چند در برابر یک حریف ماهر مهارت بالا ضروری است ولی قدرت بدنی بالا و توسعه یافته حرف اول را در برد و باخت می زند
برچسب:
،
ادامه مطلب
امتیاز دهید:
رتبه از پنج:
0
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۰ساعت:
۰۶:۳۷:۵۹ توسط:رزم موضوع:
نظرات (0)
نام سبک: تانگ سودو
تانگ سودو(Tang SooDo) یک هنر رزمی کلاسیک است که اکثراً توسط استادان رشته های رزمی و به دلیل آنکه یکی از بهترین استیل های ضربات لگد را نشان می دهد مورد استفاده قرار می گیرد. این هنر رزمی یک سبک قدیمی و متعلق به بیش از دو هزار سال پیش است که در ابتدا در کشور کره پایه ریزی شد و امروزه در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد. در طول مدتها سلطه ژاپنی ها، مردم کره تحت تأثیر قدرت ژاپن جرأت استفاده از فنون رزمی و سنتی کشور خویش را نداشتند و در نتیجه، بسیاری از این بدون اطلاع از مقامات دولتی و به صورت کاملاً سری به تمرین و آموزش می پرداختند. بعضی از این افراد به کشور چین و یا اوکینوا متواری شده و در آنجا تمرین می کردند. هوانگ کی (Hwang kee) یکی از این اشخاص بود که در واقع ابداع کننده این سبک هم محسوب می شود. اگر چه وی همواره تحت فشار مقامات دولتی ژاپنی بود اما با این همه، به تمرین و آموزش هموطنان خود ادامه می داد.
www.yinyang.coo.ir
برچسب:
،
ادامه مطلب
امتیاز دهید:
رتبه از پنج:
0
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۰ساعت:
۰۶:۳۷:۵۸ توسط:رزم موضوع:
نظرات (0)
نام سبک: بوکس
بوکس ورزشی است که در آن حملات و دفاع تنها با مشت صورت می گیرد. بوکسورها دستکش می پوشند و تعداد راندها از سه تا پانزده وقت سه دقیقه ای متغیر است. بین هر دو راند یک دقیقه استراحت وجود دارد و مسابقه در یک رینگ مربع که با چهار طناب محصور شده است برگزار می گردد. ریشه این ورزش به سال 1500 قبل از میلاد مسیح و در منطقه مدیترانه برمی گردد که بعدها و در اوایل قرن هجدهم میلادی در کشور انگلستان دوباره ظاهر گشت. البته تا آغاز قرن بیستم میلادی، استفاده از دستکش مجاز نبود و هیچ قانونی خاصی هم در آن وجود نداشت. در سال 1839، اولین قانون این رشته ورزشی تدوین گردید. در این قوانین (که در سال 1853 اصلاح گردیدند) تصویب شد که این ورزش در یک رینگ مربع شکل 24 فوتی که با طناب محصور شده باشد انجام گردد. تمامی این قوانین با الهام از اولین مقررات تدوین شده آن باقی ماند به جز آنکه بوکسور ناک دان شده مجبور بود با اختیار خود تسلیم شده و به روی زمین قرار بگیرد و ضربات لگد، هل دادن، ضربات سر و ضربات به قسمت های زیر کمربند حریف، ممنوع اعلام شدند. در سال 1867، قوانین Marquess به جامعه قهرمانی آمریکا موسوم به Johnl معرفی گردید. از بزرگترین فایترهای بوکس جایزه بزرگ لندن تا تغییر مقررات آن می توان به سولیوان اشاره کرد. اولین رقابتهای قهرمانی جهان، با پیروزی فردی به نام جیمز جی کوربت معروف به جیم جنتلمن همراه بود که توانست در سال 1892، سولیوان را شکست دهد. بعد از پایان جنگ جهانی دوم، این ورزش به سرعت در شرق آسیا و در دهه 1950 در سراسر آفریقا گسترده شد. در نیمه دوم قرن بیستم میلادی، این رقابتها تنها در رده سنگین وزن ها انجام می شد اما در سال 1904، ورزش بوکس سرانجام به المپیک هم راه یافت. در دهه 1920، اولین جرقه های پیشرفت و شهرت این ورزش در جهان زده شد و البته در این میان رقابت در رده های سنگین وزن معروفیت و محبوبیت بیشتری در بین علاقمندان داشت. در این زمان، فردی به نام (جک دمپسی) بت مردم محسوب می شد. در اوایل قرن نوزدهم و با گسترش بوکس آماتور، قانون ناک اوت یا همان شمارش ده ثانیه ای برای بوکسور به زمین افتاده و همچنین چند قانون دیگر تصویب و اصلاح گردید. در حال حاضر، در بوکس حرفه ای، بسیاری از فایترها امتیازهایبسیاری را از ناک اوت کردن حریفان خود میاندوزند.
برچسب:
،
ادامه مطلب
امتیاز دهید:
رتبه از پنج:
0
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۰ساعت:
۰۶:۳۷:۵۷ توسط:رزم موضوع:
نظرات (0)
نام سبک: آی کی دو
بنیانگذار: احمد علی آق ساقلو
موریهه وشیبا (morihei ueshiba) (1969-1883) پایه گذار سبک آی کی دو بود. Ai: به معنای هماهنگی Ki: به معنای نیروی درونی، انرژی طبیعی do: به معنای راه و روش می باشند. آی کی دو را با عنوان روش هایی برای دفاع شخصی و بهبود رفتار انسانی می شناسند. یک رزمی کار آی کی دو تلاش می کند تا فنون دفاع شخصی را بدون آسیب رساندن یا حمله به دیگران انجام دهد. حرکات پایه در آی کی دو حرکات طبیعی هستند و اکثر حملات در این سبک به صورت ذاتی و با الهام از ذات طبیعت انجام می شوند. یک آی کی دو کا، بدون تلاش برای حمله یا تهاجم تنها می کوشد تا خود را با شرایط هماهنگ کرده و در برابر حملات احتمالی حریفان، از خود دفاع نماید. آن گاه در صورت لزوم از ضربات مشت یا لگد خود نیز استفاده می نماید. یک آی کی دو کا واقعی بهتر می داند تا قدرت خود را بدون ضربه زدن به دیگران و یا تحقیر آنان حفظ نماید. تاریخ هنر رزمی آی کی دو: موریهه وشیبا (1969-1883) که به او دوشو هم می گویند در سال 1931 و در شهر توکیو شروع به تدریس این رشته کرد. او ابتدا تحت نظر و تعلیم اساتید بزرگ هنرهای رزمی کشورش قرار گرفت و بعد از کسب تجربه و مهارت در بسیاری از سبک های رزمی از جمله (Jujitsu) یا مبارزه بدون اسلحه، (kenjitsu) مبارزه با شمشیر و (sojitso) یا مبارزه با نیزه در حالیکه از صرف یک مبارزه گر بودن ارضاء نمی شد به مذهب و فلسفه روی آورد و در آنها نیز به تبحری خاص دست یافت. اما فرمول اولیه سبک آی کی دو در پی اتفاقی ناگهانی و در سال 1925 شکل گرفت. در بحثی که پیرامون هنرهای رزمی بین وشیبا و یک افسر ارشد نیروی دریایی ژاپن روی داد، افسر نیروی دریایی، استاد را به یک مبارزه تن به تن فرا خواند و با یک شمشیر چوبی به او حمله کرد. استاد بدون اسلحه در برابر او قرار گرفت و توانست حملات حریفش را به خوبی خنثی کند بطوریکه رقیب نیرومند او از شدت خستگی سرانجام تسلیم شد و شمشیرش را انداخت. او بعدها گفت که می توانست همه حرکات حریفش را حتی قبل از اینکه به مرحله اجرا در بیایند ببیند و این برای او به منزله جرقه ای برای ابداع یک سبک جدید برد. او توانسته بود یک مهاجم مسلح را بدون استفاده از هیچ گونه اسلحه ای و بدون اینکه آسیبی به وی وارد کند از پا بیندازد. دوشو آن گاه به تمرین و آموزش این رشته پرداخت و این کار را تا پایان عمرش ادامه داد. بعد از مرگ او در آوریل سال 1969 دولت ژاپن عنوان معلم ملی هنرهای رزمی را به وی اعطاء کرد. فرزند استاد، کیششومارو وشیبا که وارث القاب و عناوین پدر و مفتخر به عنوان Doshu یا رهبر راه می باشد، توانست راه پدر را به خوبی ادامه دهد و هم اکنون به واسطه تلاش های او نزدیک به یک میلیون نفر در جهان به این ورزش می پردازند. آی کی دو، هماهنگی بین ذهن و بدن را افزایش می دهد و یکی از موثرترین و بهترین راههای دفاع شخصی محسوب می شود. این رشته به افراد این قدرت را می دهد تا از خود در برابر هر تعداد مهاجم به خوبی حمایت نمایند. در این سبک از تکنیک هایی مشابه کاراته Ashihara استفاده می شود که با استفاده از آنها می توان از تکنیک قفل کردن مفصل ها برای از کار انداختن عضلات حریف استفاده برد. سال 1998 در ژاپن سالی پر التهاب برای احمد علی آق ساقلو و سالی سرنوشت ساز برای هنرهای رزمی در ایران بود. استاد »یاسو کوبایاشی« طی مراسمی قبولی وی را در امتحانات ارتقاء سطح رده دان 3 اعلام کرد و گواهینامه اجازه تدریس آی کی دو در کشور جمهوری اسلامی ایران را به وی اهدا کرد. یک سال بعد نخستین باشگاهش را در تهران باز کرد. آی کی دو را همانطور آموزش داد که در ژاپن آموزش دیده بود با همان وسواس استاد کوبایاشی (دان 8 آی کی کای) و اساتید بزرگ دیگری که به او اصول آی کی دو را آموزش داده بودند. استاد آق ساقلو آرام آرام اما پیوسته به توانایی ها و سطح کیفی کارش افزود و نام خود را نه تنها در ایران که در سطح بین المللی نیز مطرح ساخت. در سال 1377 نخستین باشگاهش افتتاح شد و هم اکنون حدود 300 باشگاه در سراسر کشور تحت سرپرستی وی هستند. به تعبیر خودش هم اکنون مشغول تربیت نوه هایش در رشته آی کی دو است. وی که در سال 1998 به ایران بازگشته بود تماس خود را با اساتیدش و همین طور مرکز جهانی آی کی دو،Hombu Dojo قطع نکرد. با گسترش فعالیتش در ایران سبک مستقل آی کی دو را در فدراسیون رزمی به ثبت رساند. وی با مشاوره اساتیدش و همچنین اساتید مرکز جهانی آی کی دو روز به روز به کیفیت کارش می افزود تا اینکه مرکز جهانی آی کی دو در اردیبهشت سال 1385 باشگاه های تحت سرپرستی وی را که به نام Ali Dojo شناخته شده بود، به رسمیت شناخت. این، به این معنی است که از نظر Hombu Dojo باشگاه های تحت سرپرستی احمد علی آق ساقلو هم سطح باشگاه های تحت سرپرستی استاد کوبایاشی هستند. در این حکم چنین آمده است: »آی کی دو جمهوری اسلامی ایران (ALL DOJO) به عنوان یک گروه رسمی ثبت شده زیر نظر احمد علی آق ساقلو از طرف مرکز جهانی آی کی دو (Hombu Dojo) برای آموزش و تعلیم هنر آی کی دو با توجه به اصول مورد نظر بنیانگذار آن موریهه اوشیبا به رسمیت شناخته می شود. نوزدهم آوریل 2006، به امضاء دوشو موریتر و اوشیبا رئیس مرکز جهانی آی کی دو«. به این ترتیب استاد احمد آق ساقلو می تواند از طرف مرکز جهانی آی کی دو امتحانات ارتقاء سطح دان را برگزار نماید. کسانی که بتوانند با موفقیت این آزمون ها را پشت سر بگذارند، احکام خود را از ژاپن به امضاء استاد اوشیبا رئیس آی کی دو جهان دریافت خواهند کرد. همچنین احکام رده کیو با امضا استاد آق ساقلو در Hombu Dojo معتبر هستند.
برچسب:
،
ادامه مطلب
امتیاز دهید:
رتبه از پنج:
0
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۰ساعت:
۰۶:۳۷:۵۶ توسط:رزم موضوع:
نظرات (0)