رزمی(حامدرحیمی پنجکی)

نام سبک: هونگ گار کونگ فو

هونگ گار کونگ فو هم روش های بیرونی و هم استیل های درونی دارد. در این هنر رزمی، تکنیک های دست که شامل حرکات مستقیم، چرخشی و زوایه دار می شوند مورد تأکید بیشتری قرار دارند. در این سبک هماهنگی و تطابق بین فنون و اجرای آنها همانقدر اهمیت دارد که نحوه اجراء و اثر آنها. ارتفاع لگدهایی که در این رشته به حریفان نواخته می شود اکثراً از کمر اشخاص بالاتر نمی آید و اجرای تکنیک های این سبک در ابتدا بسیار سخت به نظر می رسد اما لازم به ذکر است که در هونگ گار هم فنون نرم و هم فنون سخت به یک اندازه دیده می شوند. اجرای فنون پیشرفته هونگ گار، بسیار پیچیده می باشد. تحقیقات نشان داده اند که تکنیک های موجود در این سبک باستانی چینی و نحوه اجرای فنون در آن از همه سبک های رزمی دیگر چینی متفاوت تر و تا حدی زیباتر است. ریشه هونگ گار به اولین معبد شائولین یا (Siu Ium) در استان هونان چین برمی گردد. سیستم شائولین از بودائیسم چوان که خود آمیخته از بودائیسم دیاما و تائوئیسم می باشد مشتق می گردد. با آغاز سال 500 میلادی، فردی به نام Damo یک راهب هندی چیر و دیاما بود شروع به آموختن تمرین های تنفس به راهبان هندی کرد. این عمل به آنها کمک نمود تا وضعیت جسمانی و سلامت روانی خود را بهبود داده و بنابراین از لحاظ رومی به شرایط بهتری برسند، این آموزش ها بعدها تبدیل به یک سیستم سیال دفاع شخصی شد که اجرای آن از پرداختن به فنون قدیمی آسانتر و مفیدتر بود.

تکنیک های موجود در این هنر از حرکات حیواناتی نظیر ببر، درنای سفید، اژدها، مار و پلنگ تقلید شده بود.

نام سبک: هاپکیدو

هاپکیدو (Hapkido) یک سیستم کامل دفاع شخصی محسوب می شود که با ترکیبی از فنون Aikido و Jujitsu (شیوه های قفل مفصلی و پرتاب) و تکنیک های لگد زدن به سبک Taekuondo در چین پایه ریزی گردیده است. در هاپکیدو هم فنون ملایم و هم فنون سخت دیده می شوند.

تاریخچه هاپکیدو:

هاپکیدو در ابتدا در کشور کره و توسط بودائیان متعصب متولد گردید.

تکنیک های هاپکیدو در آغاز توسط افراد خانواده های سلطنتی و اشرافزادگان به عنوان راهی برای دفاع شخصی و حفظ امنیت فردی مورد استفاده قرار می گرفت. بر خلاف بسیاری دیگر از هنرهای رزمی، هاپکیدو به صورت کلی و عمومی تمرین نمی شده و یا شناخته شده نبوده است. یک استاد بزرگ رشته هاپکیدو Su-san نام داشته و به هنرآموزان این سبک رزمی را آموزش می داده است.

این تکنیک ها، در دوران انقراض سلطنت Imjinwae Ran مورد استفاده قرار می گرفته اند و در طول بسیاری از دوره های حکومتی محبوبیت داشته اند، اما با از بین رفتن قوانین بودائی و جایگزین شدن دوره کنفوسیوس در کره، این سبک، اندک اندک دوره سقوط را پیمود، زیرا کنفوسیوس به نیروی انضباط روحی و دانش بیش از نیروی جسمانی اهمیت می داد و بنابراین با ممنوع شدن آموزش این سبک به هنرجویان، اشرافزادگان و اساتید و خانواده های ثروتمند کره ای بدون اطلاع مقامات دولتی به آموزش و تمرین این رشته در خانه های خود می پرداختند.

سالها بعد، هاپکیدو توسط  پدر  این  رشته  یعنی چوی، (1986-1904) مجدداً به علاقمندان رشته های رزمی معرفی گردید. والدین یانگ خیلی زود و در حالی که او تنها نه سال سن داشت از دنیا رفتند و سپس او زیر نظر استادی به نام Takeda نزدیک به چهل سال به تعلیم و آموزش هاپکیدو پرداخت. وشیبا که پایه گذار سبک آی کی دو محسوب می شود، از شاگردان Takeda بودند. سبک های هاپکیدو و آیکیدو هر دو نقاط تشابه بسیار زیادی با سبک جوجیتسو دارند، بنابراین Yong Sool Choi بعد از مرگ تاکدا به کره برگشت و شروع به آموختن هنرهای رزمی کره ای کرد. یکی از  شاگردان  Choi به نام Yi hanjae، بعد از پایان دوره تحصیل در مدرسه Choi، مدرسه ای تأسیس کرد و به آموزش هاپکیدو به جوانان پرداخت.

از آن زمان به بعد، سبک هاپکیدو تحت تأثیر هنرهای رزمی Tang Soo Do و Taekgon قرار گرفت.

امروزه، ارگان های دولتی، مدرسه های نظامی و ارتشی، به آموزش هاپکیدو به شاگردان خود می پردازد و در حال حاضر نزدیک به یک میلیون نفر در سراسر کره به این ورزش اشتغال دارند. در ایالات متحده آلمان، کانادا، اسپانیا، آرژانتین، مکزیک، برزیل، چین و فرانسه مدارس هاپکیدو به صورت جداگانه و رسمی به فعالیت مشغول هستند.

برچسب: ،
ادامه مطلب

نام سبک: شورینجی کمپو

شورینجی کمپو یک هنر رزمی ژاپنی است که مستقیماً از سیستم یک هنر رزمی کره ای به نام شائولین مشتق شده و ترکیبی از تکنیک های ملایم و سخت با تأکیدی یکسان می باشد. فنون این هنر رزمی بر پایه حرکات طبیعی بدون بنا شده اند و یا سختی که باعث آسیب یا آزار هنرور شود در آن به چشم نمی خورد.

در این هنر، تبدیل و رفتن از یک فن به یک فن دیگر بسیار آسان است و تغییر یک تکنیک سخت به یک فن ملایم و یا بالعکس نیاز به صرف نیروی زیادی ندارد.

شورینچی کمپو در سال 1947 توسط فردی به نام (Rev Doshin 1980-1911) پایه گذاری شد که خود در طول مدت اقامت 17 ساله اش در چین از یک استاد سبک (شائولین زن) و قبل از آغاز جنگ جهانی دوم آموخته بود. او نام شورینجی را که ترجمه ژاپنی کلمه قلعه شائولین بود را برای این هنر برگزید و هدف خود را آموزش قواعد فرهنگی و اخلاقی بودا در کنار تربیت و پرورش جسم قرار داد.

امروزه 4/1 میلیون نفر در سراسر جهان و در بیست و شش کشور به انجام این هنر مشغول هستند.

نام سبک: موی تای بوکسینگ

موی تای یک هنر دفاع شخصی سنتی است. این هنر رزمی با بوکس متفاوت است زیرا در مبارزه آن، پاها، آرنج ها، زانوان و همچنین ضربات مشت به یک اندازه به کار می روند. بنابراین آن را می توان به نوعی یک هنر رزمی آزاد به شمار آورد. در یک رقابت تای بوکسینگ، پنج راند سه دقیقه ای وجود دارد که بین هر کدام از آنها دو دقیقه استراحت گذاشته می شود.

موی تای در سال 1650 میلادی و در زمانی که پادشاه Naresuen، حاکم کشور Siam توسط افراد کشور Burmese اسیر شد و برای آزادی خود پیشنهادی داد تا با دوازده نفر از قهرمانان رزمی کار این کشور مبارزه کند و آنها را شکست دهد متولد گردید.

او با موفقیت، همه این دوازده تن را شکست داد و تبدیل به یک قهرمان ملی گردید و از آن پس مردم کشور Thais با افتخار از این قهرمان رزمی کار خود یاد می کردند. این هنر رزمی حتی در زمان صلح هم مورد تمرین و آموزش سربازان قرار می گرفت و سربازان، بدون اسلحه با یکدیگر می جنگیدند و این گونه خود را آماده نگاه می داشتند.

در آن زمان، قوانین خاصی برای مبارزه وجود نداشت؛ رزمی کاران وزن کشی نمی شدند و راندی در کار نبود. بوکسورها پابرهنه مبارزه می کردند و مشت ها و بازوان خود را با طناب پوشانده و به طرز بسیار وحشیانه ای به یکدیگر حمله می کردند. متدهای آموزشی بسیار گسترده و مختلف بود.

می توان گفت که ریشه تای بوکسینگ را می توان در فرامین بودا هم پیدا کرد. آئین Ram Muag یک آئین سنتی و روحی است که در آن اصول انجام نزد و قربانی برای خدایان، احترام به والدین و آموزگاران، دوست داشتن دیگران، شاه و وطن اجرا می شود. در این آئین و همچنین در هنگام مبارزات موسیقی نواخته می شود که البته اخیراً فنون بوکس غربی نیز به تکنیک های موای تای راه پیدا کرده و متدهای آموزشی و تاکتیک های موی تای تحت تأثیر فنون غربی قرار گرفته اند.

در پنجاه سال اخیر، موی تای شهرت بیشتری پیدا کرده و دستکش های مخصوص، وزن کشی و راندهای سه دقیقه ای در این مسابقات لحاظ می شود. به خاطر طبیعت خشن تر و تکنیک های زیباتر و موی تای، مبارزان این هنر رزمی از احترام بیشتری در بین طرفداران رشته های رزمی برخوردار هستند

نام سبک: شوتوکان کاراته

 بنیانگذار: گریچین فوناکشی

شوتوکان یک هنر رزمی سنتی ژاپنی است. این هنر، سیستمی متشکل از انواع فنون دفاعی و حمله ای است و در آن همه اعضای بدن به عنوان اسلحه و سپر دفاعی مورد استفاده قرار می گیرند. بازوها و پاها برای سه هدف مهم کاربرد دارند و آموزش فنون در این سبک به سه مقوله تقسیم می شود: 1- کیهون Kihon (که در آن آموزش بدون استفاده از اسلحه انجام می شود). 2- Kata: ( که در آن فنون دفاع و حمله به صورت کامل و یک ترکیب کامل مورد استفاده قرار می گیرند). 3- Kumite: (که یک مقوله جداگانه محسوب می شود و مراحل مختلف دارد). محل تولد و شکل گیری این رشته رزمی، جزیره اوکیناوا است که در بین جزایر ریوکیو واقع در میان سواحل شمالی ژاپن و سواحل جنوبی چین می باشد. ورزش کاراته بعد از سال 1372 میلادی و همزمان با شکل گیری روابط بین چین و اوکیناوا آغاز گردید. بین قرنهای 15 و 16 میلادی، این هنر رزمی کم کم روبه فراموشی رفت زیرا تمرین و آموزش این رشته بسیار مشکل بود و افراد از یادگیری آن سرباز می زدند. در ضمن کسانی که این رشته را فرا می گرفتند، قدرت بی نظیری در مقابله با انواع حملات مسلحانه و یا غیرمسلحانه می یافتند و همچنین کشاورزانی هم بودند که از ابراز کشاورزی خود به عنوان سلاح های کشنده برای حمله به دشمنانشان استفاده می کردند. مهم ترین این سلاح ها، (Bo)، (Jo)، (Nunchacko)، (Tonfa) و (Sai) نام داشتند. پایه گذار رشته شوتوکان شخصی به نام گریچین فوناکشی بود. او یک شاعر، معلم و فیلسوف به شمار می رفت. وی اشعارش را با نام شوتوا معنا می کرد و اینگونه شد که نام شوتوکان متولد گردید. معنی شوتو یعنی کاج های لرزان و این به دلیل قرار داشتن منزل فوناکشی در کنار یک جنگل کاج بود و واژه کان نیز تداعی کننده معنای مدرسه خانه است. در حال حاضر شوتوکان را با عنوان نمودی از متد فوناکوشی می شناسند در سال 1936، این ورزش به توکیو نیز راه یافت و سپس در سال 1955 خود این رشته رزمی تأسیس گردید. او در سال 1957 در سن 88 سالگی درگذشت و تنها استاد بزرگ این هنر رزمی به شمار می آمد.

 در هنر رزمی ساواته تکنیک های استفاده از ضربات لگد تا اندازه ای مشابه تکنیک های هنرهای کاراته و کیون دو می باشد. همچنین فنونی نظیر ضربات مشت بوکس غربی و همچنین تکنیک های مبارزه مشابه با هنرهای رزمی فرانسوی نیز در این سبک دیده می شود. ساواته دارای استیل بسیار پیشرفته و منحصر به فردی است و از اکثر هنرهای رزمی شرقی گسترده تر و توسعه یافته تر می باشد. ساواته یا همان بوکس فرانسوی، توسط فردی به نام چارلز لشور 94-1808 که فرزند یک نانوا بود، در سال 1832 ابداع گردید. قبل از این زمان، در شهر پاریس یک نوع هنر رزمی جریان داشت که در آن مبارزان یکدیگر را با ضربات لگد مورد حمله قرار می دادند. این مبارزه خیابانی را ساواته می نامیدند که به معنای کفش کهنه است و از آن پس به هر گونه مبارزه خیابانی نظیر آن لقب ساواته می دادند. اولین کسی که تلاش کرد تا شکل سیستماتیکی به این نوع مبارزات بدهد شخصی به نام مایکل کاذو (1869-1794) بود که توانست در سال 1825، اولین آموزشگاه حرفه ای تعلیم این هنر را پایه ریزی نماید. چارلز لشور که خود یکی از شاگردان کازو بود متدهای لگدهای فرانسوی را با شیوه مشت زنی انگلیسی ترکیب کرد و ساواته مدرن را پدید آورد. بعدها ساواته به مسابقات المپیک سال 1924 که در شهر پاریس برگزار می شد راه یافت. هر چند متأسفانه، جنگ های جهانی اول و دوم مانع تمرین و آموزش بسیاری از ورزشکاران و رزمی کاران این رشته گردید و در نتیجه این سبک رزمی تا مدتی مهجور ماند. البته بعدها دوباره این رشته رزمی احیاء شد و این بار علاوه بر فرانسه، به کشور انگلستان و سپس به همه دنیا راه یافت. ساواته را به عنوان یکی از مؤثرترین و جذابترین هنرهای رزمی می شناسند.

کلمه سامبو مخفف عبارت روسی Samaoborona bez orushia است که معادل عبارت دفاع شخصی بدون اسلحه می باشد. این هنر رزمی، یک سیستم مبارزه استفاده از دست است که در برابر دشمنان مسلح و غیرمسلح کاربرد دارد. بخش دفاع شخصی این سبک براساس حرکات بدن و ضرباتی است که توسط مشت یا لگد مبارز به دشمن نواخته می شود. در سبک سامبو، دو شیوه منحصر به فرد با نام های سامبو اسپرت یا سامبو کشتی و سامبوی جنگی وجود دارد. سامبو ترکیبی از تکنیک های کشتی سنتی روسیه، کشتی تارتار یا کورجاگاKurjoga)، Tuvin kuresh، Yakuthopsagaj، جوجیتسو، جودو، آیکیدو و کاراته می باشد و سامبو کاران با ژاکت های سنگینی با نام کورتکاس (Kurtkas) با یکدیگر مبارزه می کنند و زمانی یک رقابت با پیروزی فردی به پایان می رسد که کشتی گیر بتواند پشت حریف خود را به زمین رسانده و یا با زور و یا پای حریف خود را به طرزی در اختیار بگیرد که رقیب از شدت درد اعلام تسلیم نماید. سامبو در دهه 1930 و بعد از جنگ بین ژاپن و روسیه و توسط افسران ارتش کشور روسیه اختراع گردید. این رشته رزمی هم اکنون در سراسر جهان شناخته شده است و طرفداران بسیاری دارد.

دایتوریو را به عنوان یکی از بهترین راههای دفاع شخصی و برای دفع حملات ناگهانی می شناسند نه برای زدن ضربه و یا به عبارتی آغاز تهاجم در دایتوریو هیچ گونه مسابقه مبارزه ای دیده نمی شود. صنعت مشخصه این رشته به ترکیب کامل فنون این سبک از هنرهای رزمی دیگری همچون Budo و به خصوص Ono-haitto-ryu برمی گردد. این هنر رزمی تنها یک راه مناسب برای دفاع شخصی محسوب نمی شود بلکه ذهن و بدن را در حالتی متعادل و متوازن نگاه داشته به فرد انضباط شخصی می آموزد و روح او را پرورش می دهد به طوریکه فرد می تواند در تقابل با دنیا موفقتر عمل نماید. احتمال می رود که دایتوریو در قرن دوازدهم میلادی توسط فردی به نام میناموتو یوشیتیسو که یکی از نوادگان امپراطوری سیوا (Seiwa) بود، پایه ریزی شده باشد. این سبک رزمی تا مدتها توسط خاندان سیوا پنهان نگاه داشته می شد و تنها افراد گارد خصوصی و ارتش امپراطوری با این رشته آشنا بودند. بعدها و در حدود سال 1600 میلادی و به واسطه تلاش های فردی به نام Hoshina Masayuki تکنیک های دایتو به مرور آشکار گردید و از نسلی به نسل دیگر منتقل شد. در طول قرون متمادی، استادان این رشته رزمی توانستند شهرت بسیاری را در فرهنگ جنگاوری کشور ژاپن کسب نمایند که از مشهورترین آنها می توان به شینگن تاکدا (Shingen Takeda) اشاره کرد. از مهمترین اساتید این رشته در طول سالهای مختلف می توان از میناموتو، تاکدا (1853-1758) و تانومو (1943-1860) نام برد. این رشته رزمی به واسطه انضباط و تلاش خانواده های ایچیکاوا و هانمودا زنده نگاه داشته شد و به نسل های بعدی نیز انتقال پیدا کرد.