رزمي(حامدرحيمي پنجكي)

رشته هاي مطرح رزمي جهان

سبكها و رشته هاي زيادي از رزمي وجود دارند كه در جهان مطرح هستند

مهمترين و پر طرفدارترين رشته هاي رزمي  كه امروزه در دنيا فعاليت دارند عبارتند از :

كاراته – كونگ فو – تكواند – بوكس – كيك بوكسينگ

 KICKBOXING   TAEKWONDO   BOX   KARATE   KUNGFUTOA

علاقمندان زيادي در دنيا در اين رشته ها فعاليت ميكنند و رويدادهاي آن را دنبال ميكنند .

حركات تكنيك ها و ضربات و برخي دفاع ها در اين رشته ها تا حدودي مشترك هستند و فقط اسامي و روش هاي اجرا متفاوت است . معمولا افرادي كه در يكي از اين پنج رشته فعاليت ميكنند ميتوانند در تمامي رشته هاي رزمي موفق باشند.

تاريخچه ورزش رزمي

هنر و ورزش رزمي تاريخ مفصلي دارد كه ما  در اينجا بسيار مختصر  به آن اشاره خواهيم كرد. هنر رزمي در حدود  ۴۰۰۰ سـال قبل ، توسط حكومت امپراطوري  چين بـه نـام دودمن شيا براي نبردهاي تن به تن پايه ريزي شد.

پيدايش هنر رزمي  را  به ۵۴۰۰  سال پيش دوران مصر باستان نيز نسبت ميدهند.  بـه استناد  تصوير به جامانده دو انسان بر روي ديوار كه با هم مبارزه ميكنند .

تعريف ورزش رزمي

حركات و تكنيك ها و فنوني كه با استفاده از دست و پا براي مبارزه و درگيري و دفاع از خود انجام ميشود تعريف ساده اي از هنرهاي رزمي است

برخي رزمي را مبارز ه و درگيري تن به تن مي دانند . عده اي نيز آن را درگيري  با استفاده از دست و پا و استفاده از ادوات و آلات سرد مانند شمشير و نانچكو ، چوب  و …  ميدانند .

عده اي نيز ورزش رزمي را هنر و صرفا جهت ساخت ذهن و تفريح و سرگرمي ميدانند و …

در يك جمع بندي ميتوان هنرهاي رزمي را اين چنين معرفي كرد :

هنر رزمي عبارت است از حركات و تكنيكها و ضرباتي كه با استفاده از دست و پا و بدن انجام ميشود جهت مبارزه و درگيري و دفاع ، و يا اجراي حركات نمايشي .

تاثيراتي كه ورزش رزمي بر انسان ميگذارد : اعتماد به نفس ، ساخت ذهن و روح ، داشتن جسم سالم ، اخلاق و نظم ، افتادگي و از خود گذشتگي و اهداف پاك ميباشد.

هنرهاي رزمي ، هر فردي در طول دوران زندگي خود هميشه به فكر بـوده است كه بتواند رزمي كار خوبي باشد و يا از فنون آن آگاهي داشته باشد .

چه به اين رشته علاقمند باشد يا نباشد. با توجـه بـه اينكه هنرهاي رزمي نوعي آمادگي در برابر درگيريها و دفاع و حملات فيزيكي مي باشد علاقه به اين رشته رزمي معمولا از سنين  ۵ تا ۶۰ سالگي وجود دارد . معمولا  از هر صد نفر فعال درورزش رزمي حدود پنج نفر مسير را ادامه داده و موفق مي شوند.

ورزشهاي رزمي با ساير رشته هاي ورزشي متفاوت است . تنها رشته اي است كـه استفاده از آن براي هر كسي لازم است . اگرچه ورزش هاي ديگري هم مانند: تيراندازي ، سواركاري و شنا نيز هست كه يادگيري آن براي هر شخصي لازم است ، اما اين ورزشها نياز به داشتن امكانات است.

ولي براي يادگيري رزمي نياز به هيچ امكاناتي نيست، بدون آن نيز ميتوان به يادگيري فنون آن مشغول شد. از سن كودكي تا سنين بالا ، بسته به وضعيت جسماني ميتوان اين ورزش را شروع كرد و آموزش ديد .

راجع به اثر ورزش بر ميگرن، مستندات و مقالات ضدونقيضي وجود دارد. در برخي از آنها ورزش بعنوان محرك حملات ميگرن ياد شده و در برخي ديگر ورزش از طرق مختلف باعث كاهش حملات شده بود. چيزي كه از جمع بندي مطالب حاصل كردم، اين بود كه نبايد صرفا واژه ورزش را به كار برد. چون اثر ورزش دقيقا به نوع تمرينات بدني وابسته بود. در واقع مي‌توان به اهميت نوع فعاليت بدني در بهبود و يا تشديد حملات ميگرن پي برد.
تمرينات سبك و عموما هوازي، از مسيرهاي زير، باعث كاهش حملات ميگرني مي گردد:

۱. تغييرات فيزيولوژي و روان‌شناختي
۲. كاهش اثر انقباض عروق مغز
۳. بهبود جريان خون در مغز
۴. افزايش سطح اندورفين
۵. افزايش سروتونين
۶. كاهش چربي و وزن
۷. آرام‌بخش و كاهنده استرس
۸. افزايش جذب اكسيژن و بهبود خواب

برخي از تمرينات ممنوعه:
۱. وزنه‌برداري
۲. دويدن هاي سريع
۳. فوتبال
۴. شناي سرعتي
۵. تنيس
۶. قايقراني

برخي از تمرينات توصيه شده:
۱. دوچرخه ثابت
۲. پياده‌روي
۳. ايروبيك
۴. يوگا
۵. دويدن آهسته
۶. شناي آهسته
۷. پيلاتس كم فشار

نكات لازم هنگام تمرين كردن كه بايد رعايت شود:
۱. شدت تمرين هوازي بيش از ۷۰ درصد نباشد.
۲. حين تمرين بايد بتوانيد يك جمله را كامل بدون قطع نفس ادا كنيد.
۳. ورزش سه روز در هفته با شدت متوسط به پايين باشد.
۴. هر جلسه يك تا نهايتا ۱.۵ ساعت باشد.
۵. درصورت احساس سر درد، بلافاصله تمرين قطع گردد.
۶. گرم كردن و ريكاوري حتما انجام شود.
۷. زمان گرم كردن حداقل ۱۵ دقيقه باشد.
۸. نوشيدن منظم آب قبل، حين و بعد از تمرين.

بعضي  مربياني را در باشگاه ها مشاهده ميكنيم كه شيوه تمرين دهي مناسبي را دارند، اما به لحاظ تئوريك فاقد برخي شاخص هاي تمريني هستند، و با خود مي گويم كاش علاوه بر آن، چند روزي هم در دوره هاي تئوري مربيگري و دوره هاي تخصصي تئوريك رشته مورد نظرشان شركت مي كردند، تا پشتوانه علمي را نيز چاشني طراحي تمريناتشان نمايند.

*همچنين مربياني را نيز ديده ايم كه بعضا در كاد‌ر فني تيم هاي ملي بوده اند، ولي افتخارشان اين بوده كه تاكنون يك مولتي ويتامين هم نخورده اند. آنها تنها راهي كه براي طراحي و تغيير تمرينات ميدانند، صرفا افزايش حجم و شدت تمرين هست، ولاغير.شايد شما هم مربياني را ديده ايد كه بدون علم و صرفا به پشتوانه تعداد فالور بالا، خود را حتي مجاز به طراحي برنامه غذايي هم مي دانند.

*در مقابل اين مربيان در دانشگاه هاي سراسري و آزاد، اساتيدي را مشاهده كرده ايم كه سواد و تخصصشان فقط بر روي وايت برد ميباشد. و ورزش را هم از دانشگاه و با قبولي در رشته تربيت بدني شروع كرده اند، و گاها مثل رزومه هاي پژوهشي شان كه مديون كار مستمر “دانشجوهايشان” هستند و هيچ كمكي به دانشجو به جز ديتا فروشي براي پايان نامه نمي كنند، و براي “خودشان” رزومه عملي و ملي تدارك ديده اند. جالب است كه ادعايشان نيز گوش عالم را كر مي كند.
بعضي از اين دكترها و كارشناسان، اگر به يك باشگاه و يا زمين تمريني بروند ،حتي يكساعت هم نمي توانند درست تمرين بدهند و يا مجموعه اي را مديريت كنند. در عوض استاد تئوري هاي علمي تربيت بدني هستند.

عرصه علم، صحنه فخر، غرور و منم منم گويي نيست. اينجا همه بايد ياد بگيريم و بس. (چه استاد، چه دانشجو)

 يك مربي كاربلد، بايد علاوه بر يك پيشينه موفق عملي در حد تيم ملي و حداقل قهرماني كشور، تحصيلات تربيت بدني را هم جدي بگيرد تا بتواند به درستي و با مباني علمي ، تمرين طراحي كند و يا باشگاهي را اداره نمايد و يا حداقل با شركت در دوره هايي كه مدرسين آنان نه به لحاظ دوستي و ارتباط با برگزار كننده، كه به دليل علم و تخصصشان انتخاب شداند، توانايي تئوريك و علمي خود را افزايش دهد.

تنفس از راه بيني مي تواند مزاياي مختلفي داشته باشد.

۱. گرم شدن هواي وارد شده به ريه
۲. مرطوب شدن هوا
۳. تصفيه بخشي از آلودگي هاي تنفسي
۴. مبارزه با عفونت
۵. تنظيم بهتر دماي بدن
۶. جلوگيري از خشك شدن دهان

نتيجه گيري:
بهترين شيوه تنفس، خصوصا در هواي سرد، آلوده و خشك، استفاده از بيني براي انجام تنفس است. ولي اگر بر اثر شدت تمرين ناچار به تنفس از دهان شديد، نگران نباشيد و سعي كنيد به آهستگي عمل تنفس را به بيني خود منتقل نماييد.