رزمی(حامدرحیمی پنجکی)

راجع به اثر ورزش بر میگرن، مستندات و مقالات ضدونقیضی وجود دارد. در برخی از آنها ورزش بعنوان محرک حملات میگرن یاد شده و در برخی دیگر ورزش از طرق مختلف باعث کاهش حملات شده بود. چیزی که از جمع بندی مطالب حاصل کردم، این بود که نباید صرفا واژه ورزش را به کار برد. چون اثر ورزش دقیقا به نوع تمرینات بدنی وابسته بود. در واقع می‌توان به اهمیت نوع فعالیت بدنی در بهبود و یا تشدید حملات میگرن پی برد.
تمرینات سبک و عموما هوازی، از مسیرهای زیر، باعث کاهش حملات میگرنی می گردد:

۱. تغییرات فیزیولوژی و روان‌شناختی
۲. کاهش اثر انقباض عروق مغز
۳. بهبود جریان خون در مغز
۴. افزایش سطح اندورفین
۵. افزایش سروتونین
۶. کاهش چربی و وزن
۷. آرام‌بخش و کاهنده استرس
۸. افزایش جذب اکسیژن و بهبود خواب

برخی از تمرینات ممنوعه:
۱. وزنه‌برداری
۲. دویدن های سریع
۳. فوتبال
۴. شنای سرعتی
۵. تنیس
۶. قایقرانی

برخی از تمرینات توصیه شده:
۱. دوچرخه ثابت
۲. پیاده‌روی
۳. ایروبیک
۴. یوگا
۵. دویدن آهسته
۶. شنای آهسته
۷. پیلاتس کم فشار

نکات لازم هنگام تمرین کردن که باید رعایت شود:
۱. شدت تمرین هوازی بیش از ۷۰ درصد نباشد.
۲. حین تمرین باید بتوانید یک جمله را کامل بدون قطع نفس ادا کنید.
۳. ورزش سه روز در هفته با شدت متوسط به پایین باشد.
۴. هر جلسه یک تا نهایتا ۱.۵ ساعت باشد.
۵. درصورت احساس سر درد، بلافاصله تمرین قطع گردد.
۶. گرم کردن و ریکاوری حتما انجام شود.
۷. زمان گرم کردن حداقل ۱۵ دقیقه باشد.
۸. نوشیدن منظم آب قبل، حین و بعد از تمرین.