رزمي(حامدرحيمي پنجكي)

 نام سبك: كن دو 

kendo در واقع يك هنر رزمي پيشرفته ژاپني است كه مدرن ترين نوع دفاع را آموزش مي دهد. اين هنر، ريشه در سنت هاي شمشيربازي قديمي ژاپنيهاي جنگجو يا همان سامورايي ها دارد و علاوه بر تجهيز افراد به انواع فنون دفاع شخصي راههاي مناسبي را در جهت شناخت هر چه بهتر درون افراد عرضه مي نمايد. كلمه kendo (كندو) از لغت ken به معناي شمشير و do به معناي راه يا مسير مشتق شده است، معناي اين دو كلمه در كنار يكديگر، راه شمشير است.

اين عبارت توصيف كننده راه انسان در زندگي، نحوه شكل گيري شخصيت، انضباط شخصي، مهارت و احترام به ديگران مي باشد. ادامه اين فنون مدرن، افراد را به بالاترين سطح جسماني و ذهني رسانيده و نظم و انضباط شخصي را آموزش مي دهد. ريشه فنون كن دو به تاريخ سده هاي 1568-1336 و مدارس آموزش شمشير بازي سامورايي هاي عصر muromachi برمي گردد. در اين زمان، جنگ هاي داخلي در اين كشور رواج داشت و آموختن شمشيربازي براي مردم به منظور دفاع و مبارزه در برابر ارتش فئودال يك نياز به شمار مي رفت و در حقيقت به همين دليل بود كه بسياري از مدارس ژاپني، اين روش را تا آغاز دوره حكومت tokugawa) 1863-1600) ادامه دادند و تاثير بسياري بر روي اين ورزش گذاشتند. البته تمرين و آموزش با شمشيرهاي واقعي يك خطر جدي براي علاقمندان اين هنر رزمي محسوب مي شد.

بنابراين با آغاز قرن هجدهم ميلادي، استادان اين رشته تصميم گرفتند تا با استفاده از ابزارها و تجهيزات بي خطر و ايمن، به آموزش و گسترش آن بپردازند و اين بار از يك ابزار مبارزه ژاپني به نام (shinai) استفاده كردند. بعد از جنگ جهاني دوم، اين هنر رزمي ممنوع اعلام گرديد زيرا اين طور به نظر مي آمد كه كاربران اين هنر به طور تلويحي اعلام جنگ مي كنند اما با آغاز سال 1952 بار ديگر، ورزش kendo به مردم معرفي گرديد و اين بار تنها به عنوان يك رشته ورزشي صرف و نه يك هنر رزمي جنگجويانه و با يك پيام جهاني در همه دنيا گسترش پيدا كرد تا فرهنگ مردم ژاپن را به ديگران بشناساند. در حال حاضر، kendo علاوه بر دارا بودن همه قابليت هاي رزمي و ظرفيت هاي فرهنگي به راهنمايي مناسب براي آموزش نسل هاي جوان تبديل شده است.

نام سبك: كيوكوشين كاراته

 بنيانگذار: سوساي ماسوتاتسو اويام

ا كيوكوشين كاراته توسط (سوساي ماسوتاتسو اوياما) در سال 1955، اختراع گرديد. اين سبك از هنرهاي رزمي، نوعي از كاراته محسوب مي شود كه بر آموزش هاي جسماني بسيار قوي و به ويژه كوميته (Kumite) و تمشيواري (Tameshiwari) تأكيد دارد. در اين سبك، فنون كاتا، كيهون، دفاع شخصي و استفاده از سلاح هم ديده مي شود. استفاده از حركات دايره اي در هنگام كاربرد فنون، سبك كيوكوشين كاراته را از سبك هاي سنتي كاراته كه تنها بر روي حركات خطي ساده بنا نهاده شده اند، متمايز مي كند. در كيوكوشين كاي كاراته، برخوردها بسيار سريع و نيرومند است و تمامي اعضاي بدن به نوعي در حملات و دفاع مشاركت دارند. يك كيوكوشين كاراته كاي واقعي بر اين باور است كه اين برخوردها براي پرورش روح و جسم او ضرورت دارند و بدينوسيله وي آماده مقابله با هر گونه پيشامد غيرمنتظره و جدي مي باشد

كيك بوكسينگ تركيبي از رشته هاي رزمي مواي تاي ، بوكس و كاراته مي باشد. كيك بوكسينگ، يك هنر رزمي محسوب مي شود كه تنها سي سال از تولد آن مي گذرد در حالي كه از عمر رشته بوكس نزديك به دويست سال مي گذرد. در اين رشته نتيجه مسابقه از طريق ضربه ناك اوت، تصميم داور يا مساوي و يا ميزان برابر استفاده از فنون، توسط هر دو مبارز مشخص مي گردد كه از اين نظر كاملاً مشابه با بوكس مي باشد. كيك بوكسورها، دستكش هاي مناسب و محافظ پا )بعضي از روشهامحافظ پاندارند)بر تن مي كند. ضربات مشت، لگد، زانو يا آرنج ، گرفتن آزاد مي باشد.و زدن حريفي كه بر روي زمين افتاده، ممنوع است مسابقات در يك زمين مربع شكل 16 تا 20 فوتي كه با طناب محصور شده برگزار مي گردد و براي آماتورها، سه راند دو دقيقه اي و براي حرفه اي ها راندو زمان آن بشتر است. كه بين هر كدام از آنها يك دقيقه وقت استراحت وجود دارد. هر مسابقه توسط يك داور و يك پزشك كنترل مي شود و در هر دور، امتيازات توسط سه قاضي داده مي شود. فول كنتاكت كاراته (Full Contact Karate) نيز اولين بار در ماه ژانويه سال 1970، و وقتي كه (جو لوئيس) كه پدر (كيك بوكسينگ) آمريكا محسوب مي شود تحت تأثير حركات نابغه هنرهاي رزمي يعني بروس لي قرار گرفت و توانست (گرنگ باينس) را در اولين دوره رقابتهاي سنگين وزن جهان شكست دهد، در كشور آمريكا متولد گرديد.

نام سبك: هونگ گار كونگ فو

هونگ گار كونگ فو هم روش هاي بيروني و هم استيل هاي دروني دارد. در اين هنر رزمي، تكنيك هاي دست كه شامل حركات مستقيم، چرخشي و زوايه دار مي شوند مورد تأكيد بيشتري قرار دارند. در اين سبك هماهنگي و تطابق بين فنون و اجراي آنها همانقدر اهميت دارد كه نحوه اجراء و اثر آنها. ارتفاع لگدهايي كه در اين رشته به حريفان نواخته مي شود اكثراً از كمر اشخاص بالاتر نمي آيد و اجراي تكنيك هاي اين سبك در ابتدا بسيار سخت به نظر مي رسد اما لازم به ذكر است كه در هونگ گار هم فنون نرم و هم فنون سخت به يك اندازه ديده مي شوند. اجراي فنون پيشرفته هونگ گار، بسيار پيچيده مي باشد. تحقيقات نشان داده اند كه تكنيك هاي موجود در اين سبك باستاني چيني و نحوه اجراي فنون در آن از همه سبك هاي رزمي ديگر چيني متفاوت تر و تا حدي زيباتر است. ريشه هونگ گار به اولين معبد شائولين يا (Siu Ium) در استان هونان چين برمي گردد. سيستم شائولين از بودائيسم چوان كه خود آميخته از بودائيسم دياما و تائوئيسم مي باشد مشتق مي گردد. با آغاز سال 500 ميلادي، فردي به نام Damo يك راهب هندي چير و دياما بود شروع به آموختن تمرين هاي تنفس به راهبان هندي كرد. اين عمل به آنها كمك نمود تا وضعيت جسماني و سلامت رواني خود را بهبود داده و بنابراين از لحاظ رومي به شرايط بهتري برسند، اين آموزش ها بعدها تبديل به يك سيستم سيال دفاع شخصي شد كه اجراي آن از پرداختن به فنون قديمي آسانتر و مفيدتر بود.

تكنيك هاي موجود در اين هنر از حركات حيواناتي نظير ببر، درناي سفيد، اژدها، مار و پلنگ تقليد شده بود.

نام سبك: هاپكيدو

هاپكيدو (Hapkido) يك سيستم كامل دفاع شخصي محسوب مي شود كه با تركيبي از فنون Aikido و Jujitsu (شيوه هاي قفل مفصلي و پرتاب) و تكنيك هاي لگد زدن به سبك Taekuondo در چين پايه ريزي گرديده است. در هاپكيدو هم فنون ملايم و هم فنون سخت ديده مي شوند.

تاريخچه هاپكيدو:

هاپكيدو در ابتدا در كشور كره و توسط بودائيان متعصب متولد گرديد.

تكنيك هاي هاپكيدو در آغاز توسط افراد خانواده هاي سلطنتي و اشرافزادگان به عنوان راهي براي دفاع شخصي و حفظ امنيت فردي مورد استفاده قرار مي گرفت. بر خلاف بسياري ديگر از هنرهاي رزمي، هاپكيدو به صورت كلي و عمومي تمرين نمي شده و يا شناخته شده نبوده است. يك استاد بزرگ رشته هاپكيدو Su-san نام داشته و به هنرآموزان اين سبك رزمي را آموزش مي داده است.

اين تكنيك ها، در دوران انقراض سلطنت Imjinwae Ran مورد استفاده قرار مي گرفته اند و در طول بسياري از دوره هاي حكومتي محبوبيت داشته اند، اما با از بين رفتن قوانين بودائي و جايگزين شدن دوره كنفوسيوس در كره، اين سبك، اندك اندك دوره سقوط را پيمود، زيرا كنفوسيوس به نيروي انضباط روحي و دانش بيش از نيروي جسماني اهميت مي داد و بنابراين با ممنوع شدن آموزش اين سبك به هنرجويان، اشرافزادگان و اساتيد و خانواده هاي ثروتمند كره اي بدون اطلاع مقامات دولتي به آموزش و تمرين اين رشته در خانه هاي خود مي پرداختند.

سالها بعد، هاپكيدو توسط  پدر  اين  رشته  يعني چوي، (1986-1904) مجدداً به علاقمندان رشته هاي رزمي معرفي گرديد. والدين يانگ خيلي زود و در حالي كه او تنها نه سال سن داشت از دنيا رفتند و سپس او زير نظر استادي به نام Takeda نزديك به چهل سال به تعليم و آموزش هاپكيدو پرداخت. وشيبا كه پايه گذار سبك آي كي دو محسوب مي شود، از شاگردان Takeda بودند. سبك هاي هاپكيدو و آيكيدو هر دو نقاط تشابه بسيار زيادي با سبك جوجيتسو دارند، بنابراين Yong Sool Choi بعد از مرگ تاكدا به كره برگشت و شروع به آموختن هنرهاي رزمي كره اي كرد. يكي از  شاگردان  Choi به نام Yi hanjae، بعد از پايان دوره تحصيل در مدرسه Choi، مدرسه اي تأسيس كرد و به آموزش هاپكيدو به جوانان پرداخت.

از آن زمان به بعد، سبك هاپكيدو تحت تأثير هنرهاي رزمي Tang Soo Do و Taekgon قرار گرفت.

امروزه، ارگان هاي دولتي، مدرسه هاي نظامي و ارتشي، به آموزش هاپكيدو به شاگردان خود مي پردازد و در حال حاضر نزديك به يك ميليون نفر در سراسر كره به اين ورزش اشتغال دارند. در ايالات متحده آلمان، كانادا، اسپانيا، آرژانتين، مكزيك، برزيل، چين و فرانسه مدارس هاپكيدو به صورت جداگانه و رسمي به فعاليت مشغول هستند.

برچسب: ،
ادامه مطلب

نام سبك: شورينجي كمپو

شورينجي كمپو يك هنر رزمي ژاپني است كه مستقيماً از سيستم يك هنر رزمي كره اي به نام شائولين مشتق شده و تركيبي از تكنيك هاي ملايم و سخت با تأكيدي يكسان مي باشد. فنون اين هنر رزمي بر پايه حركات طبيعي بدون بنا شده اند و يا سختي كه باعث آسيب يا آزار هنرور شود در آن به چشم نمي خورد.

در اين هنر، تبديل و رفتن از يك فن به يك فن ديگر بسيار آسان است و تغيير يك تكنيك سخت به يك فن ملايم و يا بالعكس نياز به صرف نيروي زيادي ندارد.

شورينچي كمپو در سال 1947 توسط فردي به نام (Rev Doshin 1980-1911) پايه گذاري شد كه خود در طول مدت اقامت 17 ساله اش در چين از يك استاد سبك (شائولين زن) و قبل از آغاز جنگ جهاني دوم آموخته بود. او نام شورينجي را كه ترجمه ژاپني كلمه قلعه شائولين بود را براي اين هنر برگزيد و هدف خود را آموزش قواعد فرهنگي و اخلاقي بودا در كنار تربيت و پرورش جسم قرار داد.

امروزه 4/1 ميليون نفر در سراسر جهان و در بيست و شش كشور به انجام اين هنر مشغول هستند.

نام سبك: موي تاي بوكسينگ

موي تاي يك هنر دفاع شخصي سنتي است. اين هنر رزمي با بوكس متفاوت است زيرا در مبارزه آن، پاها، آرنج ها، زانوان و همچنين ضربات مشت به يك اندازه به كار مي روند. بنابراين آن را مي توان به نوعي يك هنر رزمي آزاد به شمار آورد. در يك رقابت تاي بوكسينگ، پنج راند سه دقيقه اي وجود دارد كه بين هر كدام از آنها دو دقيقه استراحت گذاشته مي شود.

موي تاي در سال 1650 ميلادي و در زماني كه پادشاه Naresuen، حاكم كشور Siam توسط افراد كشور Burmese اسير شد و براي آزادي خود پيشنهادي داد تا با دوازده نفر از قهرمانان رزمي كار اين كشور مبارزه كند و آنها را شكست دهد متولد گرديد.

او با موفقيت، همه اين دوازده تن را شكست داد و تبديل به يك قهرمان ملي گرديد و از آن پس مردم كشور Thais با افتخار از اين قهرمان رزمي كار خود ياد مي كردند. اين هنر رزمي حتي در زمان صلح هم مورد تمرين و آموزش سربازان قرار مي گرفت و سربازان، بدون اسلحه با يكديگر مي جنگيدند و اين گونه خود را آماده نگاه مي داشتند.

در آن زمان، قوانين خاصي براي مبارزه وجود نداشت؛ رزمي كاران وزن كشي نمي شدند و راندي در كار نبود. بوكسورها پابرهنه مبارزه مي كردند و مشت ها و بازوان خود را با طناب پوشانده و به طرز بسيار وحشيانه اي به يكديگر حمله مي كردند. متدهاي آموزشي بسيار گسترده و مختلف بود.

مي توان گفت كه ريشه تاي بوكسينگ را مي توان در فرامين بودا هم پيدا كرد. آئين Ram Muag يك آئين سنتي و روحي است كه در آن اصول انجام نزد و قرباني براي خدايان، احترام به والدين و آموزگاران، دوست داشتن ديگران، شاه و وطن اجرا مي شود. در اين آئين و همچنين در هنگام مبارزات موسيقي نواخته مي شود كه البته اخيراً فنون بوكس غربي نيز به تكنيك هاي مواي تاي راه پيدا كرده و متدهاي آموزشي و تاكتيك هاي موي تاي تحت تأثير فنون غربي قرار گرفته اند.

در پنجاه سال اخير، موي تاي شهرت بيشتري پيدا كرده و دستكش هاي مخصوص، وزن كشي و راندهاي سه دقيقه اي در اين مسابقات لحاظ مي شود. به خاطر طبيعت خشن تر و تكنيك هاي زيباتر و موي تاي، مبارزان اين هنر رزمي از احترام بيشتري در بين طرفداران رشته هاي رزمي برخوردار هستند

نام سبك: شوتوكان كاراته

 بنيانگذار: گريچين فوناكشي

شوتوكان يك هنر رزمي سنتي ژاپني است. اين هنر، سيستمي متشكل از انواع فنون دفاعي و حمله اي است و در آن همه اعضاي بدن به عنوان اسلحه و سپر دفاعي مورد استفاده قرار مي گيرند. بازوها و پاها براي سه هدف مهم كاربرد دارند و آموزش فنون در اين سبك به سه مقوله تقسيم مي شود: 1- كيهون Kihon (كه در آن آموزش بدون استفاده از اسلحه انجام مي شود). 2- Kata: ( كه در آن فنون دفاع و حمله به صورت كامل و يك تركيب كامل مورد استفاده قرار مي گيرند). 3- Kumite: (كه يك مقوله جداگانه محسوب مي شود و مراحل مختلف دارد). محل تولد و شكل گيري اين رشته رزمي، جزيره اوكيناوا است كه در بين جزاير ريوكيو واقع در ميان سواحل شمالي ژاپن و سواحل جنوبي چين مي باشد. ورزش كاراته بعد از سال 1372 ميلادي و همزمان با شكل گيري روابط بين چين و اوكيناوا آغاز گرديد. بين قرنهاي 15 و 16 ميلادي، اين هنر رزمي كم كم روبه فراموشي رفت زيرا تمرين و آموزش اين رشته بسيار مشكل بود و افراد از يادگيري آن سرباز مي زدند. در ضمن كساني كه اين رشته را فرا مي گرفتند، قدرت بي نظيري در مقابله با انواع حملات مسلحانه و يا غيرمسلحانه مي يافتند و همچنين كشاورزاني هم بودند كه از ابراز كشاورزي خود به عنوان سلاح هاي كشنده براي حمله به دشمنانشان استفاده مي كردند. مهم ترين اين سلاح ها، (Bo)، (Jo)، (Nunchacko)، (Tonfa) و (Sai) نام داشتند. پايه گذار رشته شوتوكان شخصي به نام گريچين فوناكشي بود. او يك شاعر، معلم و فيلسوف به شمار مي رفت. وي اشعارش را با نام شوتوا معنا مي كرد و اينگونه شد كه نام شوتوكان متولد گرديد. معني شوتو يعني كاج هاي لرزان و اين به دليل قرار داشتن منزل فوناكشي در كنار يك جنگل كاج بود و واژه كان نيز تداعي كننده معناي مدرسه خانه است. در حال حاضر شوتوكان را با عنوان نمودي از متد فوناكوشي مي شناسند در سال 1936، اين ورزش به توكيو نيز راه يافت و سپس در سال 1955 خود اين رشته رزمي تأسيس گرديد. او در سال 1957 در سن 88 سالگي درگذشت و تنها استاد بزرگ اين هنر رزمي به شمار مي آمد.