رزمی(حامدرحیمی پنجکی)

ذن شکلی از بداگرایی مهایانه است که تاکید فراوانی بر تفکر لحظه به لحظه و ژرف نگری به ماهیت اشیا به وسیله تجربه مستقیم دارد. این مکتب معمولاً تعالیم خود را به صورت‌هایی تناقض‌آمیز و فرامنطقی بیان می‌دارد. ذن را میتوان اینطور شرح داد که یک مراقبه ( مدتیشن ) است که خیلی ساده بر چهار لایه ناظر وشاهد است . لایه نخست شاهد بودن بر محیط اطراف شامل صداها/ بوها/ نورها/واحساس سرما وگرماست ....لایه دوم ناظر بودن بر ذهن است ...به اینصورت که با افکار واندیشه ها ستیز نکنیم! از آنها نگریزیم ! آنهارا نام گذاری نکنیم( زشت / زیبا) ...از مشاهده افکارمان احساس گناه وخجالت نکنیم! ...افکارمان را انکار نکنیم .... لایه سوم جسم است که بر تک تک نقاط بدن و وانهادگی و ریلاکس بودن آنها ناظریم .... لایه چهارم تنفس است ....ریتم وآهنگ طبیعی تنفس را شاهد خواهیم بود .... این تمرینات به کمک یک فرد با تجربه به بصیرت ماکمک می کند .

 هنرهای رزمی کمابیش با مفاهیم ذن نسبت دارند، چه ورزش ‎های نرم و چه ورزش ‎های سخت. تا کنون صدها کتاب در مورد ذن نوشته شده است ولی تعداد کمتری از آنها به اهمیت ذن در هنرهای رزمی پرداخته‌اند. این در حالی است که هنرهای رزمی در ظریف ‎ ترین شکل خود بیش از رقابت جسمی بین دو حریف، یعنی وسیله‎ای برای تحمیل قدرت اراده فرد بر حریف یا وارد آوردن ضربه فیزیکی بر او می‌باشد.

در واقع ذن برای استاد واقعی کاراته، کونگ فو، آیکیدو، تای چی، و دیگر هنرهای رزمی راهی برای دستیابی به آرامش روحی و روانی و استراحت فکری و عمیق‎ ترین نوع اعتماد به نفس می‌تواند باشد. عمیق ترین و اساسی ترین هدف هنرهای رزمی این است که به مثابه ابزاری برای تعالی روحی و رشد عقلانی شخص به کار رود.

نقش ذن در هنرهای رزمی تعریف ساده آن را غیر ممکن می‌سازد زیرا ذن فاقد هرگونه نظریه جامد است، از این رو ذن دانشیست درونی و از درون شخص سرچشمه می‌گیرد و برای آن هیچ توضیح خاصی براحتی نمی‌توان در نظر گرفت. ذن در هنرهای رزمی بر قدرت فکر و ارتقا سطح هوش فرد تاکید ندارد بلکه تاکید آن بر عمل شهودی است و هدف نهایی ذن آزادسازی فرد از خشم پندارهای باطل و هیجان‎های عاطفی است.