رزمی(حامدرحیمی پنجکی)

بعضی معتقدند که مصرف مواد ویژه برای کسب برتری در یک مسابقه ورزشی به 2000 سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد، یعنی زمانی که ورزشکارهای یونانی دسته ای از قارچ ها را به عنوان منبعی غنی از پروتئین مصرف می کرده اند. عده ای دیگر بر آنند که این واژه از آفریقای جنوب شرقی منشأ گرفته است، جائی که فرقه ای در آنجا نوعی نوشیدنی محلی را که به اصطلاح دوپ نامیده می شد ، در رقص های مذهبی خود به عنوان محرک استفاده می کردند . بعدها این کلمه تحت عنوانdopeبه نوشابه ای الکلیBrandy اطلاق  شد که از پوست نوعی انگور در افریقای جنوبی تهیه می شود . در نوشته های دانشمندان یونانی نظیر جالینوس و فیلوستراتوس نظریه هایی در خصوص رعایت اصول اخلاقی توسط رقابت کننده های بازی های المپیک باستانی به چشم می خورد . در همان زمان گلادیاتورهای رومی را مجبور به خوردن داروهای خاصی میکرده اند ، تا اینکه نبرد بین آنان سنگین تر و خونین تر ادامه یابد و تماشاگرها را بیشتر ارضاء نماید. در قرن 19 ، ورزشکارهای فرانسوی مخلوطی از برگهای کوکا و شراب را به نام وین ماریام می خوردند که معتقد بودند احساس خستگی و گرسنگی حاصل از تمرین های درازمدت را کاهش می دهد .

لغت دو پینگ کمتر از 100 سال است که در بین ورزشکاران مرسوم شده است. اما در سال 1865 میلادی گزارش هائی از شناگرهای کانال ها در آمستردام هلند مبنی بر استفاده مواد نیروزا وجود دارد. همچنین گزارش هایی مربوط به مصرف مواد کمکی توسط شرکت کنندگان مسابقه 6 روزه دوچرخه سواری هلند در سال 1869 میلادی وجود دارد . نخستین مورد مرگ ناشی از دوپینگ ، در سال 1886 در یک مسابقه  محلی دوچرخه سواری مشاهده شد که دلیل آن مصرف مواد کمکی بیش از حد ماده  شیمیایی تری متیل گزارش گردید. هم زمان با آن رویدادها ، مواردی از پارادوپینگ دیده شده است ، که عبارتست از : خوراندن یک دارو به حریف توسط یک ورزشکار جهت کاستن کارآیی ورزش وی .

 دوپینگ برای اولین بار در سال 1910 به طور رسمی جنبه آزمایشی و قانونی پیدا کرد . در آن زمان ، طی آزمایش هائی ، وجود دسته ای از مواد شیمیایی با ساختمان آلکالوئیدی در بزاق یک اسب مسابقه ای ثابت شد.